O początkach karmienia piersią.

Nie no, luz.

Zawsze chciałam karmić piersią. Raczej z czysto egoistycznych pobudek:

bo ekonomicznie, 

bo nie trzeba gotować, 

bo dzieciak jakiś zdrowszy wtedy i mniej alergii, 

bo plotki głoszą, że się szybko chudnie. 

To ostatnie przekonuje mnie na maksa, wiadomo. Minusem jest, jak to Mama Kamilowa wczoraj podsumowała, że się z gołym cycem wszędzie biega. A no się biega, co robić.

Powtarzam wszystkim dookoła, że czuję się jak krowa dojna, co to nektar życia rozdaje, ale to dobra sprawa, przyznaję i całego mechanizmu pramatki nie zatrzymuję. Niechaj trwa.

Ostatnio zaobserwowałam, że Kwiat strasznie entuzjastycznie do mej piersi podchodzi i gdy ten nektar życia przykładam, to nie może się opanować i macha tą swoją łepetyną, wcelować w ten dziub nie można, oczy jak pięciogroszówki (no, do pięciozłotówki jeszcze Mu daleko), cały jakiś taki targany emocjami. Podzieliłam się tą obserwacją z Kamilem:

- Jak przystawiam Kwiata do piersi, to on taki pełen emocji jest i tak nie można Go uspokoić.

- Wiesz, co? Jak ja pierwszy raz ujrzałem Twoje piersi też nie mogłem opanować emocji...

No pięknie.

Mam w domu dwóch samców, którzy na widok moich cycków popadają w jakąś emocjonalną ekstazę.

Tyle wygrać.